سلامت جنسی (قسمت دوم)

Erection یا نعوظ (2)

سخنی کوتاه با خوانندگان:
دوستان گرامی روان یاب، درود برشما.
هر جا که هستید برایتان آرزوی شادمانی و از همه مهمتر سلامتی دارم، امیدوارم مطالب درج شده در سری اول از سلسله موضوعات با عنوان سلامت جنسی مورد استفاده تان قرار گرفته باشد. از این که در این مدت کوتاه با پیام های رهنمون ساز، بنده را یاری فرمودید به غایت مسرورم و تمام تلاشم را در بکار گیری نکات هوشمندانه تان در ارتقاع کیفی سطح مطالب بکارخواهم بست، امیدوارم بتوانم لایق این همه توجه تان باشم. در این مقال نیز همانطور که وعده کرده بودم به ادامه موضوع مطروحه خواهم پرداخت، تنها نکته ای که باید متذکر شوم این است که بدلیل پیوستگی مطالب و تسلسلشان به یکدیگر، وهمچنین جهت درک بی شاعبه از متن پیشرو، مطالعه سری های پیشین، به شما دوستان توصیه می شود.
ادامه مطلب ..
همانطور که قبلا هم اشاره شد زمان هایی هستند که ما ناخواسته هیجانی هستیم، در ساعات اولیه صبح خصوصا حوالی 4 تا 8 صبح که سطح تستسترون در بدن مردان به بیشترین حد خود می رسد.نعوظ صبحگاهی همواره شاخص تعیین کننده ای در بررسی سلامت جنسی در مردان به شمار می آید. اگر مردی ناگهان متوجه قطع نعوظ صبحگاهی گردید یا متوجه افول تدریجی آن در بدنش شد می بایستی که حتما با پزشک مشورت نماید. در آغاز سن بلوغ وحتی تا سالها پس از آن اکثر رویاهای تر(انزال در خواب) در همین ساعات است که اتفاق می افتند دلیل دارد! مردان به لحاظ زیستی برای کار و فعالیتهای طاقت فرسا یا به تعبیر بهترهمان کارهای مردانه ساخته شده اند. اگر صبح را بهترین زمان شروع کار و فعالیت بدانیم پس طبیعی است که میزان ترشح هورمون مردانه در این زمان به بیشترین حد خود برسد. این سازوکار مردان را برای انجام هرچه پرتوان تر کارهای روزانه مهیا می کند. پس توصیه می شود در ساعات اولیه صبح از انرژی برانگیخته شده مان برای مقاصد مفیدتری بهره بریم. در ساعات پاینی روز وشب سطح این برانگیختگی در حداقل میزان خود قرارخواهد گرفت و صد البته بهترین زمان برای تماس جنسی! رعایت این مسئله می تواند از بروز مشکلاتی نظیر انزال زودرس جلوگیری کند. البته این نکته را هم نباید فراموش کرد کسانی که از مشکل بی میلی و یا اختلالات کاهش میل در اثر پیری و بازنشستگی رنج می برند دراین زمان می توانند بهترین بهره را برده و از برانگیختگی حاصل از فرایند زیستی بدنشان استفاده بهینه نمایند.
کاربرد این تکنیک موثر، می تواند به یاری جوانترها هم که به هر دلیلی دچار کاستی شده اند بیاید، اما صرفا درپس روزهای تعطیل! چرا که نیاز به استراحت و تجدید قوا الزامیست، بدین ترتیب تقریبا در هر سنی، درصورت بروز اختلال نعوظ بدون دلیل عضوی، می توان بدون استفاده از داروهای شیمیایی ایجاد کننده نعوظ، اقدام به نزدیکی کرد. نام داروهای شیمیایی به میان آمد و من مایلم اندکی درباره مزایا و معایب این داروها با شما سخن بگویم.
چند سالی است که دارویی با نام ژنریک "سیلدنافیل سیترات" روانه بازار دارو گردیده که اتفاقا به شکل بدون نسخه نیز قابل دسترس است، شایان ذکر است که این دارو با اسامی تجاری گوناگونی از قبیل وایاگرا، تادالافیل، وردنافیل، سیالیس وغیره .. نیز عرضه می گردد. مصرف خوراکی داشته آنی رهش می باشند و عمدتا ظرف کمتراز یک ساعت به بالاترین غلظت سرمی در خون می رسند. بسته به ترکیب شیمیایی بکار رفته چنان که از اسامی گوناگونشان بر می آید بعضآ تا 48 ساعت نیز در خون باقی مانده و اثر بخشی شان نیز قابل مشاهده است. این دارو نعوظ ایجاد می کند، اما چگونه ؟
سیلدنافیل ها داروهای هوشمندی نیستند ... این جمله بدان معناست که از زمان بلع دارو تا جذب آن و افزایش غلظتش در خون، دارو صرفا به سراغ ارگان هدف که همان آلت تناسلی باشد نمی رود و در مسیرش تمام ارگان ها را به یک اندازه تحت تاثیر قرار می دهد. یعنی همگام با افزایش متابولیسم در بدن که در نهایت منجر به سفتی آلت می گردد. ممکن است مشکلاتی ازقبیل احساس برافروختگی گوش ها همچنین قرمز شدن چشم ها و بینی ، سردرد، دل درد، تاری دید، تهوع و احساس خفگی به فرد دست دهد. کوری در اثر فشار به مویرگ های چشم و آنفارکتوس نیز ازجمله عوارض جدی مصرف این داروست. از آن بدتر اینکه سیلدنافیل ها دارای ویژگی های کاهش اثر تدریجی و وابستگی جسمانی و هم بشکل روانی نیز می باشند. اغلب مشاهده شده که تنها چند بار استفاده از وایگرا موجبات این مسئله را فراهم آورده است که فردی که به لحاظ برانگیختگی جنسی سالم است اکنون و درصورت عدم مصرف دارو به لحاض روانی حائز هیچگونه برانگیختگی نمی باشد. اعتماد بنفس نداشته و دچار حالات اضطرابی از دیده شدن ناتوانی اش در مقابل شریک جنسی است چون از قبل دارو را مصرف نکرده دائما از پیشنهادهای غافلگیرانه همسرش مبنی بر آمیزش در هراس بسر می برد بطوری که اگر مرد دارای همسری با راندمان جنسی متوسط به بالا باشد انجام تندخویی و رفتارهای غیر عادی و درنتیجه بیم شکست عاطفی در روابط دور از انتظار نخواهد بود. اسف بارترین موضوع مربوط به مصرف دراز مدت این داروها تحمل داروئی است. مراجع کننده ای 48 ساله که از عدم نعوظ رنج می برد در شرح حالش بیان نمود که برای اولین باردر سن 30 سالگی و به شکل تفریحی و بدون هیچ احساس نیازی قبل از نزدیکی با همسرش به میزان 4/1 از یک قرص 50 میلی گرمی وایاگرا را مصرف کرده است یعنی چیزی حدود 12 میلی گرم، امروز با گذشت 18 سال ادامه این روند شکایت اصلی وی این است که علی رغم مصرف 500 میلی گرم از دارو تنها برای چند دقیقه قادر به حفظ نعوظ می باشد. بیمار در ادامه اظهار می داشت که هربار پس از مصرف این مقدار دارو بیم آن می رود که سکته کند.
ادامه دارد...